Sıtkı Şeremetli – Köşe Yazısı

Uzun yol arkadaşlıklarında güven duygusu çok önemlidir.
Yaşamımızda pek çok önemli duygu vardır. En önemlisi hangisidir diye soracak olursanız hepsinin ayrı bir yer ve değeri olduğu için bir sıralama yapamam. Ama güven duygusunun çok önemli olduğuna inanırım her zaman. Çok zor kazanılır. Pek çok imtihan neticesinde ulaşılır bu duyguya. Buna karşı hele hele uzun yol arkadaşlıklarında onu ölüm pahasına korumak da ayrı bir fedakârlık ister.
Zevkle okuduğum aşağıdaki hikâyeyi sizlerle paylaşmak istedim:
"Savaşın en kanlı günlerinden biriydi. Asker, en iyi arkadaşının az ilerde kanlar içinde yere düştüğünü gördü. İnsanın başını bir saniye bile siperin üzerinde tutamayacağı ateş yağmuru altındaydılar. Tam siperden dışarı doğru hamle yapacağı sırada, başka bir arkadaşı onu omzundan tutarak tekrar içeri çekti:
-Delirdin mi sen? Gitmeye değer mi? Baksana delik deşik olmuş. Büyük bir ihtimalle ölmüştür. Artık onun için yapılacak bir şey yok. Boşuna kendi hayatını tehlikeye atma.
Fakat asker onu dinlemedi ve kendisini siperden dışarıya attı. İnanılması güç bir mucize gerçekleşti. Asker o korkunç ateş yağmuru altında arkadaşına ulaştı.
Onu sırtına aldı ve koşa koşa geri döndü. Birlikte siperin içine yuvarlandılar. Fakat cesur asker yaralı arkadaşını kurtaramamıştı. Siperdeki diğer arkadaşı:
-Sana değmez demiştim. Hayatını boşu boşuna tehlikeye attın.
-Değdi, dedi gözleri dolarak, değdi.
-Nasıl değdi? Bu adam ölmüş görmüyor musun?
-Yine de değdi. Çünkü yanına ulaştığımda henüz sağdı. Onun son sözlerini duymak, dünyalara bedeldi benim için.
-Ve hıçkırarak arkadaşının son sözlerini tekrarladı:
-Geleceğini biliyordum, geleceğini biliyordum…" son nefesinde…